Beyaz Mantolu Adam Oguz Atay'in "Korkuyu Beklerken" adli oyku kitabinin ilk hikayesi. Oldukca yalin ve akici bir dille yazilmis, bana nedense Bartelby'yi cagristiran guzel bir hikaye. Belki de biraz da Oblomovluk var kahramanimizda. Nihilizmin doruklarinda gezen bir oyku, hos tatlar birakiyor. Neyse, konumuz oyku elestirisi degil. Konumuz bu oykudeki kahramanimizin ayni zamanda Cem Akas'in "Olgunluk Cagi Uclemesi"nin (Baligin Esir Dustugu Yer, Sonmemis Kirec ve Oyun Imparatorlugu) adli kitaplarinda da rol aliyor olmasi. Ayni zamanda kisa filmi de cekilmis. (gereksiz bilgi)
Aslinda fikir cok guzel. Nereden estigin hatirlamiyorum, ama sanirim Auster'in Leviathaninda geciyordu ve romanin kahramanlarindan Benjamin Sachs'in yazdigi iddia edilen kurgu romanin tasvirinden esinlendim. Olay su: Yazacagin romanin kahramanlari, olaylari, olay orgulerini gercekmiscesine bu dunyada oldugunu kabul ettigin bir roman yazmak. Yani roman kahramanlarinin (kurgu kahramanlarin) gercekmiscesine, veya baska yazarlardan "caldigin" (hadi odunc aldigin diyelim) kahramanlarin senin romanlarinda arz-i endam etmesi. Butun karekteristik ozelliklerinin senin elinde tekrar yazilmasi. Hos oyunlar barindiran bir roman haline gelebilir sonucta. Terry Eagleton'un "Azizler ve Alimler" kitabi buna kismi bir ornek. Ludwig Wittgenstein, Nikolay Bahtin ve James Connolly ve Joyce'un Ulysses romanından kaçıp gelen Leopold Bloom bir araya geldigi bu romanda gercek kisiler ve bir roman kahramanimiz bulusuyor. Eagleton da bazi "derin mevzulari" bu kahramanlara tartistirir. Benim dusuncem ise biraz daha olaylarin da gercek olay haline gelebilmesi, roman kahramanlarinin karakteristik ozelliklerini koruyarak gerekirse de romana maydanoz olabilmesi.
Tabii ki bu post-modern roman teknigi olarak kullanilmistir, bildigim ornek yok ama du bakalim.
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder